Przyzywanie aniołów - Angelologia

Gość · Gość

Wita, od długiego czasu szukam pewnych informacji na temat przyzywania aniołów; Angelologii. Jeśli ktoś wie, jak lub zna strone na której pisze jak przyzywać anioły, to bardzo proszę o kontakt moj gg to 9722951

Ziija

Angelologia (gr. αγγελος angelos - posłaniec, anioł oraz λόγος logos - słowo, nauka).

* w teologii chrześcijańskiej część dogmatyki zajmująca się bytami duchowymi jakimi są anioły. Za twórcę angelologii uważany jest Pseudo-Dionizy Areopagita.
* w religioznawstwie dział demonologii zajmujący się duchami dobrymi.

Anioł - według większości religii, w których to pojęcie występuje, byt duchowy, który służy Bogu i na różne sposoby wspiera jego działania.

Powstanie nazwy

Wyraz anioł przeniknął do polszczyzny z języka czeskiego, który zawdzięcza go misji Cyryla i Metodego. Pierwotnie pochodzi on od greckiego słowa ἄγγελος (ángelos, według wymowy bizantyjskiej ánhielos), oznaczającego oryginalnie "posłaniec". W biblijnym Starym Testamencie analogiczne byty duchowe są nazywane w języku hebrajskim מלאך, mal'ach - co również znaczy "posłaniec".

Historia Aniołów

Pierwsze wyobrażenia aniołów istniały w starożytnym Egipcie i Babilonii. W religiach tych cywilizacji były całe zastępy duchów i istot, będących pośrednikami między bogami a człowiekiem. Często przedstawiano je jako uskrzydlone zwierzęta z ludzkimi twarzami. Starożytnym aniołom przypisywano pewien rodzaj cielesności, co znajduje potwierdzenie w apokryficznej Księdze Henocha. Anioły tam występujące płodziły dzieci, odczuwały głód i pragnienie. W czasach nowożytnych do tej koncepcji aniołów powrócił Emanuel Swedenborg.
Aniołowie często występują w Starym Testamencie (np. Rdz 3, 24; księgi prorockie). Biblia nie mówi jednak wiele o naturze i rodzajach tych bytów. Więcej informacji na ten temat można znaleźć w pismach kabalistycznych oraz w apokryfach. Chrześcijaństwo przejęło wiarę w anioły z judaizmu. W pierwszych wiekach wśród Ojców Kościoła istniały pewne spory co do natury tych bytów. Np. Grzegorz z Nazjanzu, Jan z Damaszku czy Bazyli Wielki wyobrażali anioły jako istoty eteryczno-ogniste. Jeszcze na Soborze Nicejskim II w 787 przypisywano im subtelne ciała. Ostatecznie kwestię tę rozstrzygnął Tomasz z Akwinu. Według niego (i teologii katolickiej) anioły to duchy mające wolną wolę, ale nie mające ciała, a sama nazwa "anioł" nie oznacza natury lecz funkcję.
Anioły pełnią również ważną rolę w islamie. Wiara w nie stanowi element dogmatyki tej religii. W islamie twierdzi się, że anioły zostały stworzone przez Boga z ognia, przebywają w niebie i głównym ich zadaniem jest służba dla swego stwórcy. Pełnią także funkcję posłańców, chronią ludzi oraz spisują wszystkie ich uczynki. Koran został podyktowany Mahometowi przez anioła Dżibrila. W teologii islamu wymienia się przede wszystkim Dżibrila, Malika (strażnika ogni piekielnych), Izra'ila (anioła śmierci), Nakira i Munkara, Haruta i Maruta, Mika'ila i Azrafaela. Jedyny anioł, który odmówił Bogu posłuszeństwa to Iblis, zwany też szatanem.
Anioły w Biblii.

* Są istotami duchowymi nadrzędnymi względem ludzi — Ps 8, 6; Hbr 2, 7,
* stworzeni przed człowiekiem — Hi 38, 4-7,
* "Nie żenią się, ani za mąż nie wychodzą" — Mk 12, 25,
* jest ich ogromna liczba — Ps 68, 18; Mt 24, 31; Hbr 12, 22; Ap 5, 11,
* nie należy ich wielbić — Kol 2, 18-19; Ap 19, 10; 22, 8-9; (zasada: co masz, czego nie otrzymałeś?),
* służą ludziom Hbr 1, 14; i ich ochraniają Ps 34, 8,
* służyli Jezusowi Mt 4, 11; Mk 1, 13; Łk 22, 43,
* część z nich upadła Jud 6; 2P 2, 4; i służy szatanowi Ap 12, 9; Mt 25, 41.

Rodzaje aniołów

W interpretacjach biblijnych liczba porządków niebiańskich (chórów) waha się od 7 do 11. Ostatecznie zostały one uporządkowane w trzech triadach:

* Serafiny (pełne wiedzy bożej), Cherubiny (górują miłością nad innymi chórami), Trony (wyróżniają się posłuszeństwem)
* Panowania, Potęgi (przypisuje się im moc czynienia cudów), Cnoty
* Księstwa (Zwierzchności) (kierują państwami i narodami), archaniołowie (spełniają najważniejsze zadania), aniołowie (np. Anioł Stróż)

podział św. Ambrożego
Książęta dziewięciu chórów anielskich [edytuj]
* Serafiny
Archanioł Michał, Serafiel, Jehoel, Uriel, Kemuel, Metatron, Natanael, Szatan - jego imię przed upadkiem pozostaje nieznane
* Cherubiny
Gabriel, Cherubiel, Ofaniel, Rafał, Uriel, Zofiel, Lucyfer
* Trony
Orifiel, Zafkiel, Zabkiel, Jofiel (Zofiel), Razjel
* Panowania
Zadkiel, Chaszmal, Zacharael, Muriel
* Cnoty
Ariel, Uziel, Gabriel, Michał Peliel, Barbiel, Sarbiel, Haniel, Hamaliel, Tarszisz
* Potęgi
Kamael, Gabriel, Werchiel, Lucyfer
* Księstwa
Nisroch, Haniel, Rekuel, Cerwiel, Amael
* Archaniołowie
Rafał, Uriel, Michał, Gabriel, Barbiel, Jehudiel, Barachiel, Lucyfer
* Aniołowie
Faleg, Andachiel, Gabriel, Chajliel
1 Lucyfer sprawował księstwo przed swym upadkiem

Archaniołowie

Według różnych tradycji różna jest ilość archaniołów. (zob. Archanioł). Znani archaniołowie to Michał, Gabriel, Rafał. Apokalipsa świętego Jana (1, 4), oraz Księga Tobiasza (12,15) mówią, że tylko 7 aniołów znajduje się najbliżej Boga. Również judaizm wyróżnia 7 aniołów wyższego rzędu, są to: Azreael, Azrafael, Dedrach, Gabriel, Michael, Rafael, Szemkiel.
Lucyfer (łac. niosący światło) to anioł, który zbuntował się przeciw Bogu.

Funkcje aniołów

w chrześcijaństwie mają one dwie główne funkcje:
* gloryfikującą - wysławiają chwałę i wspaniałość Boga
* pośredniczącą - są posłańcami Boga, opiekunami powierzonych im osób, zanoszą ludzkie modlitwy przed oblicze Boga, oznajmiają ludziom Jego wolę, pomagają podjąć właściwą decyzję.

W Apokalipsie św. Jana anioły wymierzają kary spadające na ludzkość.
W Księdze Rodzaju cheruby strzegą wejścia do ogrodu Eden.

Wizja anioła w Młodej Polsce: Aniele pójdę za Tobą – obraz Jacka Malczewskiego, olej na desce, z 1901 roku. Obraz ten nawiązuje bezpośrednio do fragmentu utworu Teofila Lenartowicza Za aniołem:

Aniele! Pójdę za tobą,
Matkę i ojca zostawię,
I brata, z którym się bawię,
Nic a nic nie wezmę z sobą.

Zwiastowanie to częsty motyw malarski w twórczości Fra Angelico. Anioł i Maria najczęściej ukazani są na krużganku, przywodzącym na myśl świątynię raczej niż dom, otoczonym arkadami o cechach renesansowych, wypełniającym niemal całą kompozycję. Po lewej stronie artysta zostawia sobie zazwyczaj miejsce na ukazanie w tle ogrodu, gdzie każdy kwiat i listek oddane są z dokładnością. Maria siedzi ze skromnie pochyloną głową, pobożnie krzyżując ręce na piersi. Anioł na jego obrazach wygląda, jakby dopiero co zstąpił z niebios i jeszcze nie zdążył złożyć barwnych skrzydeł. Pochyla się ku dziewicy jakby zamierzał przyklęknąć. Fra Angelico dzieli scenę na dwie części: rozdziela przestrzeń archanioła Gabriela od przestrzeni przeznaczonej dla Najświętszej Marii Panny za pomocą jednej z kolumn dziedzińca, znajdujących się na pierwszym planie. Pozostaje tu wierny tradycji, w której podobne rozdzielenie postaci Zwiastowania było powszechne. Kolorystyka jest dobrana z wyczuciem: delikatna, stonowana, pełna harmonii, oddająca nastrój wydarzenia. W tle, w rajskim ogrodzie ukazane jest wygnanie z Edenu pierwszych ludzi, np. w Zwiastowaniu znajdującym się w Muzeum Prado. Żywa soczysta zieleń roślinności kontrastuje ze sceną główną, utrzymaną w jasnych barwach różu, błękitu, złota i bieli. Sklepienie nad Marią i aniołem przypomina niebo usiane gwiazdami. Stroje postaci, aureole i złote skrzydła Gabriela są namalowane z ogromną precyzją i dbałością o szczegóły. Na różowej sukni anioła widać liczne plisy i złote hafty, a na jego skrzydłach można liczyć błyszczące piórka, zaś okrągłe aureole przypominają wytłoczone w bogate ornamenty złote tarcze. W obrazie tym obecność Boga została zaznaczona w sposób wyraźny i nie pozostawiający wątpliwości. Boska ręka z nieba kieruje między swego posłańca i Panienkę złocisty snop światła, a w nim maleńkiego gołębia – symbol Ducha Świętego. Oprócz tego, wizerunek Boga pojawia się jako płaskorzeźba na zewnętrznej ścianie dziedzińca, ponad sceną zwiastowania, tuż nad kolumną rozdzielającą postaci. Wygląda to tak, jakby przyglądał się objawieniu i sprawował nad nim pieczę. Cała scena tchnie ciszą, skupieniem, świętością. Twarze i dłonie archanioła i Marii wyrażają uroczyste natchnienie, mają w sobie coś nieziemskiego, a ich oczy spotykają się w milczącym porozumieniu.

Demonologia – część doktryny religijnej dotycząca istot, mocy i sił, które zajmują pośrednią pozycję między bogami (Bogiem) a ludźmi, czyli demonów (jak np. w religii chrześcijańskiej: diabłów). W religioznastwie demonologia to składowa część doktryny religijnej, podejmująca zagadnienia genezy demonów, ich charakteru oraz istoty, a także znaczenia w danym systemie religijnym bądź mitologicznym, zajmująca się również związanymi z nimi kwestiami eschatologicznymi, jak również jest to dział etnografii i historii religii poświęcony badaniu wyobrażeń o demonach, ich przedstawieniom w kulturze itp. Przez wielu bywa mylona z nurtami okultystycznymi i im podobnymi używającymi demonów do własnych celów, czyli z szeroko pojętą demonolatrią lub demonomancją. Według wielu podziałów jednym z działów demonologii jest angelologia, czyli nauka o duchach dobrych, choć oryginalnie (w teologii chrześcijańskiej) nie jest ona z demonologią wiązana.

Ciekawostki

Znanym demonologiem i egzorcystą jest ks. Aleksander Posacki.

Za pochodną demonologii uważa się także nekromancję.

lily

ziija! czy ci nie jest wiadome że nie pisze się postu, pod postem i nie tak dużo?!

Ziija

Po prostu nie umiem łączyć postów, ale na streszczenia i tak nie było wiele czasu...

Banik? *wielkie oczy* Dostanę?? A może coś innego? // xD

lily

ostrzeżenie (na razie) ;p a jak co to klikasz "zmień" i wklejasz drugą część

lily

tera pisze post pod postem, bo tak mi sie chce Smile

Zii napisz coś wiecej na temat demonologii...... lub przyzywaniu duchów.... pls! Razz

*prosi...*

Ziija

Niech żyje Lilka!

Directorium Inquisitorum to datowane na ok. 1376 dzieło katolickiego teologa i inkwizytora Nicholasa Eymerica, w którym opisuje on tematy związane z magią i jego ściganiem. Przy kompilowaniu tej księgi Eymeric używał wielu grimuarów, które uprzednio skonfiskował oskarżonym o czary.

Opisywał on różne zakazane praktyki magiczne, między innymi: chrzest obrazów, okadzanie głowy nieboszczyków, sypanie soli w ogień, palenie zwłok zwierząt i ptaków, przyzywanie duchów, inwokowanie niezrozumiałych imion oraz mieszanie imion aniołów i demonów. Uważał czary związane z demonami za herezję i podzielił je na dwie kategorie: dulia i latria. Dulia czyli "fałszywa cześć" wiązała się z wzywaniem imion diabłów w litanii w celu wyjednania ich wstawiennictwa przed Bogiem. Poważniejsza latria czyli "fałszywy kult" polegała na składaniu ofiar i modłach do diabłów oraz paleniu im świec i kadzideł. Eymeric był jednym z pierwszych, którzy potępiali wszelkie formy przyzywania demonów - w popularnym wyobrażeniu nawet święci mogli zawierać pakty z siłami nieczystymi, jak wskazywał przykład św. Teofila, który zawarł pakt z diabłem by ułatwić sobie karierę w Kościele.

Oprócz opisywania typowych praktyk magicznych, Eymeric przedstawił też środki wydobywania zeznań, wśród których znaleźć można zarówno prymitywną manipulację psychologiczną jak i tortury. Jeśli idzie o tortury, Eymeric stał na stanowisku, że tortury są zwodnicze i nieefektywne. Jednak mimo to był pierwszym inkwizytorem, który obchodził kościelny zakaz wielokrotnego poddawania torturom. Twierdził, że zakaz ten odnosi się do pojedynczego oskarżenia i wobec tego dla każdej herezji można stosować osobną sesję tortur.

Demon (gr. δαίμων daimon - dosł. ten, który coś rozdziela lub ten, który coś przydziela, także: nadprzyrodzona potęga, dola; łac. daemon) – istoty występujące w wielu wierzeniach ludowych, mitologiach i religiach, które zajmują pozycję pośrednią między bogami a ludźmi, między sferą ziemsko-ludzką, materialną a sferą boską, czysto duchową; istoty o cechach na wpół ludzkich, na wpół boskich; najczęściej są to nieprzyjazne człowiekowi duchy, związane pierwotnie z pojęciem nieczystości sakralnej.

W religii greckiej demon to początkowo nieosobowa moc nadprzyrodzona, którą z czasem zaczęto wyobrażać sobie w postaci różnych duchów podrzędnych bogom. Pierwotnie pojęcie to miało charakter ambiwalentny, stanowiło zarówno pozytywne jak i negatywne określenie nadludzkiej istoty - demony bywały groźne, ale i dobrotliwe (jako takie pełniły na przykład funkcję duchów opiekuńczych - w takim rozumieniu pisali o demonach m.in. Platon, Sokrates, Heraklit). Od czasów Ksenokratesa, wraz z rozwojem koncepcji dualizmu, demony zaczęto utożsamiać przede wszystkim ze złem, bowiem wszelkie uwikłanie w materię uważano za złe (więc i istoty powiązane z materią choćby częściowo).

W historii religii można zaobserwować, że często demonami stawały się zdegradowane bóstwa politeistyczne wyparte w toku rozwoju wierzeń z panteonu głównych bóstw. Często też podporządkowywano obcych bogów własnemu Bogu (w religiach monoteistycznych), degradując ich do poziomu demonów (dobrym przykładem takiego zjawiska jest „zdemonizowanie” Baala w Starym Testamencie).

Na kształtowanie się demonologii w judaizmie (a za judaizmem w chrześcijaństwie i islamie) wielki wpływ miały irańskie wierzenia: manicheizm, mazdaizm i zaratusztrianizm. Demony w tych religiach także zajmują pośrednią pozycję między ludźmi a Bogiem. Od czasów św. Augustyna uznano je za istoty jednoznacznie złe i zidentyfikowano z diabłami.

W wierzeniach słowiańskich najczęściej występujące typy demonów to: rusałki, południce, strzygi, topielice, latawce, płanetnicy, ubożęta i skrzaty oraz tzw. „bobo”.

Sposoby przedstawiania demonów odzwierciedlały lęki oraz niebezpieczeństwa grożące człowiekowi, ale także nadzieje i sposoby obrony przed zagrożeniami (w przypadku demonów dobrotliwych).

Jedno z najczęstszych wyobrażeń to demon o postaci drapieżnego zwierzęcia (otwarta paszcza z wielkimi zębami, ogromne oczy, ostre pazury), pojawiający się w nocy w miejscach budzących grozę. Napada jak dzikie zwierzę, przynosząc śmierć, zagrożenie, niszcząc materialne podstawy bytu. Czasem demony w takiej postaci utożsamiane są z groźnymi zjawiskami przyrody oraz niebezpiecznymi impulsami wypływającymi z wewnętrznej natury człowieka (głównie z agresją i popędem se***, wykraczającymi poza normy kulturowe; przykładem może być kozioł-diabeł jako symbol nieokiełznanej se***).

Demony często pełnią także funkcję strażników, chroniących określone terytorium w imieniu jego „pana”. Takie demony najczęściej przedstawiano w postaci pól ludzkiej, pół zwierzęcej. Tak właśnie pierwotnie wyobrażano sobie cherubiny, strażników raju.

Ponadto wiele wyobrażeń demonicznych odwołuje się do postaci, które na ogół są człowiekowi życzliwe, a szkodzą mu jedynie w słusznym gniewie; demony często też wiąże się z postaciami zmarłych, niebezpiecznymi duchami przodków.

Przed demonami mają chronić m.in. amulety, specjalne zaklęcia, ofiary błagalne.

Według założeń spirytyzmu demon to określenie ducha trzeciego rzędu.

Spirytyzm to doktryna stworzona w połowie XIX wieku przez francuskiego naukowca Hipolita Rivaila (pod pseudonimem Allan Kardec) głoszący istnienie w każdym człowieku "czynnika myślącego", który po śmierci odłącza się od ciała fizycznego i wciela przez reinkarnację w kolejnych ludzi. Zmarli, a jeszcze nie reinkarnowani ludzie mogą się porozumiewać z żywymi bezpośrednio, albo za pośrednictwem specjalnie uzdolnionych w tym kierunku osób (medium).

Spirytyzm stopniowo upodobnił się do doktryny religijnej (nie ma jednak wszystkich cech religii) i głównie w takiej formie obecnie występuje, przede wszystkim w Ameryce Południowej (5-6 milionów "wyznawców") oraz w USA. Spirytyzm (dominujący w krajach romańskich) jest uznawany za odmianę spirytualizmu (dominującego w krajach anglojęzycznych). Czasem (nieprawidłowo) spirytyzmem nazywa się oba te kierunki.

Spirytyzm różni się od spirytualizmu większą niezależnością od teologii chrześcijańskiej, m.in. nauką o reinkarnacji.

Spirytyzm dziś

Ta doktryna ma największą liczbę zwolenników w Ameryce Południowej, przede wszystkim w Brazylii, gdzie liczy około 4 mln wyznawców i stała się formą kultu religijnego. Spirytyzm wywarł duży wpływ na synkretyczne religie afroamerykańskie, m.in. Umbanda, Candomblé, Arará, Palo, Racjonalizm Chrześcijański, União do Vegetal i Dolina Jutrzenki (Vale do Amanhecer). Cechą brazylijskiego spirytyzmu jest "energetyzowanie" wody do celów leczniczych.

Spirytyzm jest obecny także w USA, gdzie nie ma formy odrębnego kultu, ale jest praktykowany przez wiernych różnych wyznań chrześcijańskich.

Spirytyści wyróżniają 2 główne nurty swojej doktryny: naukowy (zajmuje się badaniem zjawisk "nadnaturalnych") i kardeistyczny (religijno-filozoficzny, oparty na poglądach Kardeca).

Sama tego nie czytam, więc nie wiem co zawiera tekst!

lily

dziekki big modelatorze dziex marta! dałam ci komenta na blogu!

ja · Gość

widzę, że ktoś tu taki mądry po Wikipedii. Haha

lily

Widzę, że ktoś tu nawet z Wikipedią nie byłby mądry ;/